Daar zit je dan, een eindje van mij weg, heerlijk onderuitgezakt op een bankje halfslachtig te kijken naar het zelfde schouwspel als ik. Mijn capuchon op, beschermend tegen de koude windvlagen, laat dat mij juist toe jou onopvallend te bekijken.
Je leid mij al een paar minuten af en laat mijn hersenspinsels doordraaien. Ik heb ineens vragen over mijzelf, vragen over de huidige maatschappij en onze normen en waarden en, zijn wij tegenwoordig niet te krampachtig. Of ik misschien teveel vind van anderen hun mening, soms ook maar gewoon even moet genieten, het moment er nu gepast toe is, is dat dan belangrijk? Zolang ik maar geniet toch, wat iedereen daar ook van vind. F*ck It.
Ondanks de veroordelende blikken die jou kant op komen, lijkt het je allemaal niet uit te maken en ben je lekker brommend op je telefoon terwijl je, met je moeder tegelijk aan het ‘praten’ bent. Nog zo iets communicatiefs onbegrepen door mezelf. En zo mis je de pracht van hetgeen voor je, hetgeen waar wij allemaal voor komen en zestig minuten net zoveel plezier aan beleven. Ondanks dat we het dan maar koud hebben.
Zwaarlijvig Zwetend op een bankje, terwijl het toch behoorlijk koud is, lekker een peukje erbij terwijl de kinderen om je heen hobbelen, wachten tot je weer met intense kreunen zuchtend omhoog kan komen. Heb je het allemaal dan al opgegeven vraag ik mij fluisterend af. ‘Wat zeg je’ hoor ik ineens naast mij. Ik schrik op uit mijn dagdroom en zeg verontschuldigend; Oh niks hoor, was even in mezelf aan het mompelen. De vader naast mij ziet waarnaar ik kijk en zegt; Ja, sommige mensen hebben gewoon geen fatsoen. Dat ze hier aan het roken zijn kan echt niet!
Ga je er wat van zeggen vraag ik, mijn cynisme onderdrukkend. Nee, In de lijn der verwachting, dat ging hij dan weer niet doen.
Iedereen vindt wat van dat sigaretje maar, niemand durft gek genoeg wat te zeggen. Een volgend maatschappelijk kritisch spinsel schiet door mijn hoofd, recente krantenkoppen over verharding en polarisatie in de maatschappij en het groeiende zorgprobleem voor volwassenen en kinderen met obesitas staan mij ineens visueel voor de ogen en ik verzink weer in gedachten.
Papa! Hoor ik ineens naast mij. Ik draai licht verdwaasd om en zie mijn dochter met een grote glimlach staan. Ik heb gescoord! En ik heb dorst! Drinken! High five en vier slokken verder geef ik een aai over haar bol. AAh pap mijn haar! Glunderend van trots vervolgd zij haar voetbal training.
Zal ik er dan wat van zeggen…..
