Het staat mij bij alsof het gisteren is gebeurd. Ik loop naar de supermarkt en terwijl ik bij de kassa sta begint het te duizelen. Ik voel me slap, energieloos en op het punt van flauwvallen. Ik geef de caissière overhaast het geld, pak zo snel mogelijk alles in en vertrek in complete paniek richting huis. De weg naar huis is nogal een waas en terwijl ik binnenkom en de boodschappen op de grond gooi roep ik tegen mijn vrouw dat zij direct 112 moet bellen. Ik heb een hartaanval. Ik stort compleet buiten adem op bed en terwijl mijn vrouw verbaasd de slaapkamer binnenkomt weet zij zelf wel, dat ik geen hartaanval heb, ik ben immers ‘gewoon’ thuisgekomen en vertoon verder geen symptomen die anders suggereren. Uiteindelijk gekalmeerd en vermoeid weet ik eigenlijk niet helemaal wat er op dat moment is gebeurd.
Diezelfde week overspoelt mij het gevoel nog drie keer. In totale paniek bel ik mijn ouders, zij konden het snelste bij mij zijn, die met spoed naar mij toekomen om mij te kalmeren maar, het gevoel dat er iets mis is met mijn hart wilt niet meer verdwijnen. Dagelijks ben ik bezig met het gevoel dat er een probleem is en ik raak dagelijks een keer in paniek. Het begint mijn volledige leven over te nemen. Ik durf nergens meer naartoe uit angst en de angst dat ik op dat moment niet direct geholpen kan worden. Ik kan niet meer werken, mijn fanatieke sporten gaat niet meer en sociale evenementen worden een steeds grotere uitdaging. Thuis en bij mijn ouders zijn veilige omgevingen voor mijn gevoel en ik ben maanden alleen maar daar te vinden.
In gesprek met een psychologe kreeg ik ‘zomaar’ de stempel paniekstoornis. Dat deze, op dat moment, compleet onbegrepen term een enorme impact op mijn leven zou hebben, had ik toen niet kunnen overzien.
Met veel leerwerk, moeite, doorzettingsvermogen, gesprekken, coaching en eigenwijsheid om niet naar mezelf te luisteren is het na jaren met pieken en dalen gelukt weer alles te kunnen en te doen. Hoewel dit niet altijd vanzelfsprekend is.
