Zoals wij, zo goed als altijd, als mensen roepen dat wij het nooit hadden verwacht, iets niet hadden zien aankomen of, in het geval van seriemoordenaars; het was zo’n lieve, charismatische, zachtaardige leuke…… Dat had ik nooit achter hem/haar gezocht, zo ging het ook met mijn intrede in de paniek. Niet dat ik in mijn paniek ooit iemand vermoord heb. Laat ik dat voorop stellen. Maar de veelvuldige vraag of ik iets voelde, iets ‘zag aankomen’ ook maar een notie had dat er iets mijn leven volledig zou veranderen. Het antwoord was en is nog steeds nee, nee dat heb ik niet.
Na alle verstreken jaren, goede therapeutische hulp, wat EMDR en wat (life)coaching met de consistente vraag; Heb je dit eerder meegemaakt, kreeg ik fragmenten terug en een toen
onbegrepen fysiek ongemak. Waarschijnlijk onderdrukt of genegeerd of niet opgeslagen als een belangrijk stukje van de puzzel.
Een stukje foreshadowing die pas werd opgemerkt toen de eerste afleveringen allang in de kast stonden te verstoffen.
Mijn eerste echte herinnering brengt mij terug naar de kapper. Ik ben 17/18 en terwijl ik op de stoel zit krijg ik het ontzettend benauwd, begin te trillen en het zweet breekt mij uit. Terwijl het tondeuse nog half in mijn haar zit geef ik dat aan dat hij moet stoppen en ik sta binnen een paar seconden buiten om een paar flinke teugen lucht binnen te happen. Met de kapperscape nog vast, zal het een vreemd gezicht zijn geweest. Ik zal vast niet voldoende hebben gegeten of gedronken of wat suiker(s) nodig hebben, dat zullen de boosdoeners wel zijn geweest. Prima beredenering en een verontschuldigende blik later loop ik daarna vers gekapt de deur uit. Daarna heb ik nooit meer een paniekaanval op een kappersstoel gehad.
Echter, is er altijd een onbewuste nervositeit gebleven vanaf dat moment. Nu ik weet dat ik eigenlijk een paniekaanval had verklaard dat een hele hoop want, elk kappersbezoek is er een onbewuste spanning om niet in paniek te geraken. Waarom ik op dat moment een paniekaanval had, dat weet ik niet.
Tienerdingen, schooldingen, werkdingen, dingen met vriendin. Het zal allemaal een spanningsboog hebben opgezet.
”All partings foreshadow the great final one”
Charles Dickens
Mijn tweede herinnering is een stuk recenter en brengt mij vlak voor het moment dat ik mijn eerste (tweede) paniekaanval had. Ik zat thuis en had (meer dan verwacht) moeite met het vinden van een nieuwe baan. En hoewel even thuiszitten prima is om uit te rusten, is het op de lange termijn een stuk vervelender. De financiën raken steeds krapper, de motivatie, het ego en het zelfvertrouwen krijgen bij elke afwijzing een nieuwe klap en mijn lichaam, mijn lichaam besloot als een boerende gaskamer zijn inwerking te nemen.
Mijn ouders was het wel opgevallen, mijn vrouw ook, ik had er eigenlijk geen erg in en heb het aan de kant geschoven, vast met een prima beredenering op dat moment.
Supragastisch boeren:
Boeren kan samenhangen met het te veel inslikken van lucht. Dit noemen we aerofagie. Het gebeurt vaak onbewust, bijvoorbeeld bij nervositeit, en leidt tot een vol gevoel. Bij stress kan het ook zijn dat je meer last krijgt van opboeren. Wanneer je gespannen bent, moet je over het algemeen vaker slikken. Zo kan het zijn dat je lucht mee inslikt, met boeren als gevolg. Overmatig boeren noemen wij ook wel supragastrisch boeren ofwel bovenmaags boeren.
In de series lijkt het toch zo simpel. Klassieke fauteuil in een donkere setting waarin word gezocht naar een ontstaan, het origin story om het narratief dan te kunnen ‘tackelen’, er een nieuwe herinnering vrijkomt om daardoor het laatste stukje van de puzzel te kunnen leggen om zo weer te komen bij….. naja je kent het wel, eind goed al goed.
Menigeen heeft geprobeerd het begin te vinden. Geen succes. Voor mij werkte een groot deel van de technieken niet. Ik heb de meeste ‘oplossingen’ en probeersels wel gehoord, een deel daarvan geprobeerd en een groot deel ook links laten liggen. Simpelweg omdat het me nutteloos leek, te zweverig of regelrecht tegen mijn gevoel in ging.
En laat ik er niet negatief over zijn, het belangrijkste is iets vinden wat voor jou (wel) werkt.
Voor mij was al snel duidelijk dat ik dat ‘begin’ niet ging vinden. Dus in plaats van zoeken naar het begin, begon de zoektocht naar acceptatie.
Er zal een grote verscheidenheid aan dingen van jongs af aan over de hele breedte vast hebben bijgedragen aan het misschien wel onoverkomelijke lot om paniekaanvallen te krijgen.
De aftiteling loopt nog niet en er zullen ongetwijfeld nieuwe karakters opduiken die mijn serie beter en slechter maken. Ergens in een aflevering met meer energie, diepere therapie sessies of welke vorm van hypnotherapie (waarschijnlijk op een sombere grijze regenachtige dag) dan ook, komen we ergens wat tegen maar, anderzijds hoeft die aflevering er voor mij niet te zijn.
