Pakkende titel. Bedacht door mijn dochter die laatst met haar vingers in haar oren zat en het bovenstaande uitsprak. Hetgeen voor de meeste ouders of een lachwekkend tafereel is of, op het laatste randje van hun geduld.
Terwijl we onze drie Tasmaanse duivels eindelijk op de achterbank van de auto hadden, we een aantal ruzietjes verder waren over wie elkaar allemaal wel niet in de weg zat, zag ik zijdelings in de auto naast ons exact hetzelfde gevecht plaatsvinden echter, de vader in de auto naast mij trekt uit een hoesje een koptelefoon en zet die met een tevreden glimlach op. Bij mijn verbaasde blik en een tikje op mijn vrouw haar arm over deze uitvinding, kunnen wij beide concluderen, the man struck gold! met een magische oplossing. Sluit het geluid van je kinderen af, hoor ze gewoon niet, rijden in stilte en sereniteit, laat je bijrijder het maar oplossen. Wie wil dat nou niet na een hele dag geblèr in de dierentuin!.
Deze meneer kan natuurlijk van iets last hebben gehad, buiten zijn kinderen om, en het kan natuurlijk dat de overprikkeling van geluid een dusdanige afleiding is dat autorijden gevaarlijk word. Safety first. Alleen, het viel me daarna pas op hoeveel mensen met een oortje of koptelefoon lopen de hele dag. Waarna ik me begon af te vragen of stilte steeds meer een luxe wordt in een wereld vol constante prikkels. Waar misschien een soort FOMO voor stilte is ontstaan: een angst om iets te missen, zelfs in de momenten waarin niets gebeurt. Misschien is het geen angst voor stilte, maar een vergeten vaardigheid om het te waarderen.
Laat ik benadrukken dat ik verbazingwekkend vaak ouders zie die de hele dag met een oortje in rondlopen, zelfs wanneer ze bij hun kinderen zijn op straat of in een Monkey Town. Begrijp me niet verkeerd, ik snap heel goed dat kinderen soms een flinke aanslag op je trommelvliezen kunnen zijn, maar toch… het blijft me intrigeren hoeveel we met andere dingen bezig lijken te zijn.
En Oh, natuurlijk! Want wat is er nu gezelliger dan samen op pad gaan en elkaar compleet negeren met je eigen oortjes in? Stel je voor: je hebt eindelijk tijd gemaakt om met vrienden te zijn, maar nee, stiltes zijn blijkbaar zo angstaanjagend dat je maar meteen je muziek aanzet. Heerlijk, toch? Samen alleen zijn, met ieder z’n eigen soundtrack. Echt het toppunt van verbondenheid.
Ferdi Taskin
Naast me in de winkel stond een gezin waar de vrouw een koptelefoon droeg terwijl ze samen met haar man en kinderen boodschappen deed. Bij elke vraag die kinders of man stelde ging de koptelefoon af met de daarbij behorende; Hé wat zeg je! En een geïrriteerde blik als die ‘weer af moest’ om een vraag te beantwoorden. Je zou bijna denken: a man’s dream om zo boodschappen te doen. Maar de frustratie van het constant moeten onderbreken was overduidelijk. De kinderen begonnen steeds meer kattenkwaad uit te halen – mama lette toch niet op – en uiteindelijk gaf manlief het ook op. Hij stond zelf met zijn telefoon in de hand, en had er overduidelijk genoeg van.
De moeder die met haar koptelefoon om haar nek bij de zwemles zat, doe het af! Het is geen toegevoegde waarde als accessoire en het ziet er nogal uh, markant uit. Waarbij er een lichte vorm van irritatie tevoorschijn kwam want het onnodige accessoire werd nat toen dochterlief het zwembad uitkwam en als een echt kind betaamt als een labrador besloot haar haar te schudden. Tot mijn amusement.
Mijn wenkbrauw trok nog iets verder omhoog doordat de koptelefoon (aan) opging toen moeder en dochter de fiets opstapte. In de woorden van Joey Swoll: You need to do better.
En de vader die met zijn zoon door de drukte van Amsterdam loopt, met earpods in, afgeleid door zijn geluidjes niet op tijd doorheef dat zijn zoon spelend zwalkt over de stoep/straat, het geluid van de auto niet hoort en er een andere ouder moet ingrijpen voordat zoon voor de auto wandelde. Owh mijn god! Dank je wel, dank je wel. Ik heb de hele auto niet gehoord (mijn verbazing over zijn verbazing over de verbazing dat hij de auto niet heeft gehoord was groot) met daarna een vermanende preek tegen zijn zoontje. Vreemde conclusie om je kind te schuld te geven.
En als vader van drie begrijp ik maar al te goed dat het soms een enorm amicale aanwezigheid is en soms, je ze het liefst gewoon terug stopt maar, wat jij ook aan het luisteren bent op dat moment is verre van zo belangrijk en magisch als de waterval aan woorden die er soms uitkomt, de grapjes (die ze zelf nog grappiger vinden) die ze maken en de verhalen die ze je eindeloos kunnen vertellen, ook al is dat voor de dertigste keer over hetzelfde.
En begrijp me niet verkeerd, ik wil hier niet als één of andere pedagogische wereldverbeteraar staan roepen hoe het allemaal anders moet. Echt niet. Maar kom op, het lijkt soms wel alsof sommige ouders het concept hebben omgedraaid en tegen hun kinderen zeggen: NANANANA ik kan je niet horen met i.p.v. vingers, Airpods in de oren
